1e week op t weeshuis!

Sinds vorige week ben ik met het 2e project begonnen: meehelpen in het weeshuis in Houma. Van de vorige groep hadden we al een hoop verhalen gehoord, dus enigszins spannend was het wel. Op dinsdagochtend eerst met de hele groep een rondleiding gehad. Er zijn 3 verschillende groepen, ingedeeld op basis van leeftijd, die allemaal hun eigen ruimte hebben.

De grootste groep kinderen is tussen de 3 en 10 jaar en bestaat uit 7 kids met verschillende handicaps. Zo kan Dan Dan bijvoorbeel onmogelijk staan op zijn klompvoetjes, en beweegt hij zich nu schuifend over de vloer of zittend in zijn rolstoel voort. Het meisje Cao Mei heeft het syndroom van Down, Shui Shui (betekent 'handsome' :D) is autistisch en een ander jongetje heeft een hazelip. AL deze kids kunnen - op Dan Dan na- zelf rondrennen en het is de bedoeling dat we vooral veel aandacht aan deze groep besteden.

Zelf vind ik dat lastig, ik wil liever meer tijd doorbrengen met de andere groepen: in een andere kamer liggen 2 spastische meisjes en een spastische en een blinde jongen. De meisjes worden door de werkers nu gelukkig elke dag in een rolstoel buiten gezet. De spastische jongen laten ze echter de hele dag in dezelfde houding vastgebonden op bed liggen; hij is met zijn 14 jaar te zwaar om op te tillen. De touwtjes om zijn polsen en enkels moeten hem tegen zichzelf beschermen; door zijn ongecontroleerde bewegingen zou hij zichzelf pijn kunnen doen.
Ik ga vaak even bij z'n bed zitten, een beetje zingen voor hem. Het lastige is alleen dat ik er nog niet achter ben wat zijn reacties betekenen: de 1e x dat ik gitaar voor hem ging spelen, ging hij in z'n kussen bijten... Dat had ie nog nooit eerder gedaan en ik weet ook echt niet of het een reactie uit blijschap was of juist niet (als iemand verstand van dit soort dingen heeft, tips zijn erg welkom!) We hebben hem nu wel een paar keer buiten op een mat gelegd en dat leek hij wel leuk te vinden, hij werd er helemaal rustig van :)

De blinde jongen die ook op de kamer slaapt is een verhaal apart. We waren door de vorige groep al gewaarschuwd dat hij erg agressief kon zijn en met de 1e shift op dinsdagmiddag (na de rondleiding) deed ie inderdaad 2x een poging om in mijn borst te bijten. Ik schrok er echt heel erg van. Hij is heel sterkt en onvoorspelbaar, dus je weet nooit wat er komen gaat. Na die 1e middag heb ik me een paar dagen niet met hem bemoeid, simpelweg omdat ik dat niet goed durfde; zelfs wanneer je alleen z'n hand vasthoudt, probeert hij je pijn te doen door je nagels eruit te trekken, te krabben en te bijten. Niet echt prettig..

Gister had ik wel een goede dag met hm, ik weet nu beter hoe hij is en wat hij doet en hoe ik daarop moet reageren. Ik voel me nu veel meer op m'n gemak als hij dichtbij me komt, dus dat is mooi!

De laatste groep zijn de baby's. Tijdens de rondleiding viel ons meteen op de er 1 kindje miste, een jongetje van 2 met zware ademhalingsproblemen. Na navraag bleek dat hij die ochtend om 6 u. was overleden. Dat nieuws kwam bij mij best wel heftig aan, al had ik hem maar 1x gezien, 3 weken ervoor, ik vond het toen al heel moeilijk om naar hem te kijken. Durfde hem bijna niet aan te raken, hij moest zo vechten om adem te halen. Het besef dat hij het na 2 jaar lang vechten, toch moest opgeven doen pijn. Al is het waarschijnlijk beter zo voor hem, hier hadden ze niet de kennis om hem beter te maken. De zusters waren hem op dat moment, toen wij de rondleiding kregen om 11 u, aan het begraven in een kartonnen doos in de bergen. ...

In de kamer liggen nu nog 7 baby's. 2 Zijn al wat ouder en kunnen gewoon rondlopen. Samen zijn ze echte doerakken, heel erg grappig :) 's Nachts worden ze met een sjaal om hun middel vastgebonden aan het bed, ik denk om te voorkomen dat ze ervandoor gaan! :D
Verder liggen er 5 kleine baby's met hersenbeschadiging. Een verdere diagnose is er niet gesteld, dus wat ze precies hebben is niet bekend. 1 jongetje is heel groot en een beetje bol (zijn naam PangPang betekent dan ook dikkie :D) en om de zoveel tijd lijkt hij een soort schok door zijn hele lichaam te krijgen. Alles trekt dan even samen en in z'n blik kun je zien dat hij schrikt en pijn heeft. Direct daarna moet ie huilen. Gelukkig gaat dat wel snel over wanneer je lief tegen hem praat en over z'n buikie wrijft. Van een andere baby groeit de rechterkant van z'n lichaam harder dan z'n linker en nu is ie dus een beetje uit verhouding. Z'n tong is ook heel dik en past ook niet meer zo goed in z'n mond. Heel sneu.

Het jongetje wat mij het meest aangrijpt is zwaar gehandicapt: z'n borstkas is vervormd, evenals zijn hoofd. Hij ligt altijd op z'n linkerwant en daardoor is zijn hele hoofd scheef gegroeid. Hij kan nu dus niet meer normaal rechtliggen met zijn hoofd, dat valt automatisch naar 1 kant. Z'n benen kunnen ook niet normaal staan, zie foto.
Gelukkig gaat ie wel vaak lachen als je h'm zachtjes kietelt, dat is echt heel cool! Ik laat het hier maar even bij, anders wordt het wel een erg, erg lang stuk :) zai jian!