Afscheid van de kids

Na 3 intensieve weken was het afgelopen vrijdag alweer onze laatste dag op het weeshuis. Uiteindelijk is het me denk ik best wel meegevallen hoe moeilijk het was. De handicaps zie je na de 2e dag al niet meer en de meeste kinderen zijn zo enthousiast als ze je zien, dat je vergeet in wat voor situatie ze leven.

Bij de baby's was er minder reactie; ze hebben bijna allemaal een hersenbeschadiging waardoor je moeilijk tot ze door kan dringen. De laatste week hb ik me niet zo heel erg met hun beziggehouden, ik denk omdat ik er toch niet zo heel blij van werd. Ze liggen de hele dag alleen maar op hun ruggetje in bed, een groot deel van de tijd met natte luier. geeft wel voldoening om ze te verschonen en te wassen trouwens, zodat ze meteen wat minder stinken. Want ookal was het weeshuis net 2 weken in gebruik (de andere groep heeft meegeholpen met verhuizen), er hing nu al een stank die zelfs in je kleding ging zitten! Echt heel erg vies. Ze hebben hier ook heel andere luiers; geen Pampers die je na gebruik weggooit, maar oude stukken kleding die ze een beetje op maat hebben gemaakt. Kids lopen hier met een gat in hun broek en daar kan de luier dan zo tussen worden gestoken.

Met Xing Xing, de spastische jongen, heb ik wel veel tijd doorgebracht Hij herkende me vaak als ik de kamer in liep, dat was echt heel leuk, dan ging ie een beetje glimlachen en bewegen. Ik heb vaak gewoon bij zn bed gezeten, een beetje gitaar gespeeld en gezongen. Ik denk dat hij dat wel leuk vond. Toen ik een keer de kamer uitliep nadat ik een tijdje had gespeeld, begon ie gewoon te huilen.. ! Dat was echt heel bijzonder, hij werd weer rustig toen ik weer bij hem ging zitten. Ik had hem nog nooit zien huilen, was echt heel speciaal dat ie dat deed.

Ik vind het wel lastig om hem achter te laten in het weeshuis, want zo voelde het echt; als achterlaten. De tijd die we op het weeshuis hebben meegemaakt was heel mooi, maar regelmatig ook verdrietig en frusterend. Frusterend omdat de werkers de kinderen soms zo hardhandig behandelden; ze werden regelmatig geslagen. Dat was heel moeilijk om te zien, en om daar mee om te gaan. Het besef dat ze daarmee door zullen gaan nu wij weg zijn maakt me verdrietig. De blinde jongen Tian Zhao bijvoorbeeld, is in de tijd dat wij er waren zo veranderd, zoveel rustiger geworden simpelweg omdat wij hem positieve,liefdevolle aandacht gaven. Door gebrek aan kennis -geen van de werkers is echt naar school geweest- weten ze gewoonweg niet hoe ze met de kids om moeten gaan. Hopelijk hebben ze iets geleerd van de manier waarop wij de kinderen behandelen..! Ik denk het wel eigenlijk :) (Laten we het positief houden toch?!:) )